Tube toch er uit

Om 7.00 uur belt Cobie naar IC. De verpleegster vertelt dat Isabel in eerste instantie een rustige nacht had. Bij de dialyse is veel vocht onttrokken. Om 5.30 uur had Isabel heel veel innerlijke onrust en veel pijn in haar keel. De bloeddruk en pols van Isabel werd torenhoog. Met medicatie kregen ze de bloeddruk niet omlaag. De cardioloog en intensivist hebben beslist om de tube er toch uit te halen. We schrikken ons rot, omdat gisteren nog werd verteld, dat hij er nog niet uitgehaald werd, omdat ze eerst wilden zien hoe de verkalkte aortaklep er nu aan toe was. Maar de verpleegster vertelde ons dat de cardioloog en intensivist een weloverwogen beslissing hadden genomen. We zeggen wel dat we de IC arts vandaag willen spreken. Omdat we zo schrikken, vergeten ik helemaal te vragen hoe het nu met de bloeddruk en pols was. 

Om 11.00 uur gaan we naar Isabel. Vóór 11.00 uur is de verpleging bezig met wassen en verzorgen. We zijn zo benieuwd hoe Isabel er uit ziet zonder de tube. Als we haar zien, ligt ze met een glimlach op haar mond. We zijn zo blij haar zo te zien zonder die tube, die ruim 3 weken in haar keel heeft gezeten. Ze probeert te praten, maar er komt geen geluid uit. Ze kan wel fluisteren, en als we heel goed luisteren en naar haar mond kijken, kunnen we er achter komen wat ze wil zeggen. Ze zegt: "Dorst, water". Cobie gaat naar de verpleger die voor Isabel zorgt en zegt dat ze dorst heeft. In een injectiespuit doet hij water en spuit voorzichtig een heel klein beetje in haar mond, anders kan ze zich verslikken. Ze fluistert heel zwakjes: "Nog water". Wat heerlijk dat we haar verstaan al is dit wel doodvermoeiend voor Isabel. Haar bloeddruk en pols zijn nog steeds te veel hoog. Ze ligt met een zuurstofbrilletje en af en toe aan het vernevelingsapparaat.

Als we op IC aankomen ziet Cobie op de gang de IC-arts staan en spreekt hem meteen aan, dat we een gesprek met hem willen. Hij zegt dat hij binnen een kwartier bij ons is, en dat is ook zo. Hij vertelt dat de artsen van vanmorgen een juiste beslissing hebben genomen voor dat moment. Hij vindt dat Isabel nog heel zwak is. De saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) blijft goed, nu de tube eruit is, maar de bloeddruk en pols zijn nog steeds erg hoog. Het hoesten is heel zwaar voor Isabel, omdat ze zo verzwakt is, en dat ziet er zo akelig uit. Ze gaan nu aanzien of het gaat lukken zonder tube. Hij vertelt ook dat Isabel zelf iets meer urine produceert. Jammer genoeg waren de ontstekingswaarden weer wat gestegen. Verder staat er nog een echo van het hart op de planning. 

Om 12.00 uur gaan Charley en Cobie eten in het personeelsrestaurant. Om 12.30 uur komen Adrie en Matthijs. We hadden Matthijs vanmorgen al gebeld dat de tube eruit was. Ook voor Matthijs is het heel fijn om Isabel zonder de tube te zien, en om te zien dat Isabel, een heeeel klein beetje kan fluisteren.

Rond 15.00 uur komt Bert op bezoek, een collega van Charley. Cobie en Matthijs gaan naar Isabel terwijl Adrie, Bert en Charley in de gastenkamer praten met elkaar. Als Charley en Matthijs bij Isabel zijn, ziet Charley opeens dat het niet goed gaat met Isabel. Hij roept direct de verpleger en de verpleger roept onmiddellijk de IC-arts die gelijk komt. Het blijkt dat Isabel een kleine epileptische aanval heeft. De IC arts gaat de neuroloog hierover bellen. Later die middag heeft ze nog een kleine epileptische aanval. De neuroloog verhoogt de medicatie tegen epilepsie. 

Als Matthijs en Adrie naar huis gaan, blijft Bert nog even met ons praten en kijkt voor het raam even naar Isabel. Isabel klaagt over erge buikpijn en krijgt hiervoor paracetamol.
Ze fluistert heel zacht "slaapmedicatie". Ze is zo ontzettend moe en wil slapen. De verpleegster zegt, dat ze dit om tien uur krijgt. Isabel kijkt op de klok die op haar kamer hangt en fluistert heel zacht: "Het is nog maar zes uur". De verpleegster vraagt aan de arts of ze de slaapmedicatie eerder mag krijgen en ze krijgt het nu om acht uur.

's Middags komt ook de dialyseverpleegkundige uit de "Sophia-periode" nog even bij Isabel langs. Later op de middag komt ook de behandelend nierspecialist van Isabel even kijken hoe het met Isabel gaat. Bij haar komt Isabel al jaren op de poli.

Rond zeven uur komt Thomas en ziet Isabel ook voor het eerst zonder de tube. Isabel klaagt over erge buikpijn en wil paracetamol. Dit krijgt ze via het infuus. Isabel fluistert ook tegen Thomas, maar ze is werkelijk doodop en zegt dat ze wil slapen. Tegen acht uur komt de verpleegster om haar te verzorgen en krijgt ze gelukkig de slaapmedicatie. 

Charley, Thomas en Cobie gaan met z'n drieën nog even een hapje eten.